یک چهره درهم کشیدن رسانه ای

عذر تقصیر به آستان مقدس امام علی النقی (علیه السلام)

یادداشت نوشته شده برای پایگاه همکاری های بین المللی خبری شیعه. شفقنا (اینجا)
نقد دکتر نجاتی حسینی را هم در اینجا بخوانید



مدتی است به همت سیاست های جدید ارتباطی جایی که نمی دانیم اسمش چیست (چون هیچکس مسئولیتش را بر عهده نمی گیرد)، دسترسی مان به اینترنت آنقدر محدود شده که گوگلمان هم بالا نمی آید، چه رسد به اینکه بخواهیم از فعالیت های ماوراء بحار خبردار شویم. سایت های خبری داخلی هم آنقدر محتاطانه می نویسند که متوجه هیچ مساله ای نمی شود شد. آن سایت خبری هم که بیشتر در باره این موضوع نوشته، مشمول فیلترهای مهرورزانه شده است. تا اینکه امروز در خبرگزاری ای بودیم و فیلترشکنی مهیا بود و تازه متوجه عمق ماجرا شدم.

کسی در جایی چیزی خوانده وهن آلود و نام مقدس یکی از ائمه شیعه را هتاکانه بیان کرده است. ماجرا به سرعت سمت و سوی دیگری گرفته است، یک خبرگزاری از فتوای آیت الله صافی سخن گفته و دیگری بر سر زمان صدور فتوا و شمول آن بر این مورد بحث کرده، لابد در چند روز آینده سایت های رسمی (مستقیم یا غیرمستقیم) در باره آن سخن می گویند، کسی هم لابد جایزه نقدی ­ای متقبل می شود، و اگر هنوز کفن پوشانی مانده باشند، تظاهراتی به مدد ارگان های دولتی صورت می گیرد و به آرامی آبها از آسیاب می افتد. ما هم حتما راضی از اینکه تکلیف از ما ساقط شد و دیگران موضع شدید گرفتند و انواع فتواها و محکومیت ها صادر شد، آسوده سر به بالین می گذاریم. البته آن هتاکی هیچ ارزشی ندارد و مطرح کردن آن باعث تشییع فاحشه می شود. اما اگر زنده باشیم، چنین هتاکی هایی باید به هم بریزدمان، و دست و سری تکان بدهیم که نشان بدهیم هنوز زنده ایم.

و کسانی که وقیح ­گویی­های این خواننده را آزادی بیان قلمداد می کنند، نگاهی هم حرم تخریب شده عسگریین داشته باشند و خون های شیعیان، که فقط به جرم اکثریت بودن در عراق و بحرین به زمین ریخته می شود و آزادی بیان هیچکس هم به درد نمی آید. تاریخ یکصد ساله اخیر ایران هم نشان داده که بیشترین ضربه به آزادی را کسانی زده اند که از آن سوء استفاده کرده اند و آن را به آزادی همجنسگرایی و توهین به مقدسات فروکاسته اند.

در مقابل این هتاکی و هتاکی هایی از این دست، هر کسی مسئولیتی دارد. مرجعی که فتوایی می دهد یک مسئولیت دارد، و همه دیگرانی که شاهد هستند، مسئولیت اضافه ای دارند و آن موضع گیری علنی و آشکار است در برابر این واقعه و آنچه مشابه آن است. و آنچه دیگران یا حکومت انجام می دهد، رافع مسئولیت شخصی ما نیست و باید «به دمی، یا درمی یا قدمی یا قلمی» موضعی گرفت.

اگر اندکی از آن غیرتی که در عرصه مجازی در باره خلیج فارس داشتیم، در باره ائمه شیعه هم داشتیم، اکنون شاهد رواج این هتاکی ها نبودیم. حمله سایبری به صفحه فیسبوک پادشاه عربستان به دلیل استفاده از نام مجعول برای خلیج فارس، نشان داد که می توان از امکانات اینترنتی هم استفاده کرد، و تلاش های رسمی دولت جایگزین فعالیت های رسانه ای خودجوش نمی شود.

می گویند در برخورد با یک منکر، اگر هزار نفر فقط چهره در هم بکشند و ناراحتی خود را علنا نشان دهند، بهتر و موثرتر است از اینکه فقط یک نفر به شدیدترین وجهی برخورد کند. و اگر هر کسی که دستی و جایی در عرصه مجازی دارد (از کامنت در یک سایت گرفته تا یک ایمیل یا یک پست در یک وبلاگ یا یک موضع گیری در یک خبرگزاری، تا هک کردن و حمله سایبری و....) چیزی بگوید، آنگاه معلوم می شود در مقابل تعداد اندک هتاکان که مقدسات شیعه را وسیله بیان ذهنیت های آلوده خود و نیز تسویه حساب های سیاسی کرده اند، (و کثرت آنها مجازی است و لینک دادنشان به همدیگر، آنها را پرشمار نشان می دهد)، انبوهی از متدینین هم هستند. و البته اینترنت هم می تواند وسیله ای باشد در دستان «جوانان عجم» که با همان ابزار با آن مقابله کنند. این ظرفیت هم اکنون در ایران موجود است، نگاه کنید به انبوه وبلاگ ها و سایت ها و مشارکت های در این عرصه.

یاد مرحوم مدرس بخیر که همه شنیده ایم که گفت «سیاست ما عین دیانت ماست» و نشنیده ­ایم که آن را در چه موقعیتی گفت. مدرس در جلسه مجلس شورا می گوید (از حافظه نقل می کنم): «به صدر اعظم شهید عثمانی گفتم که اگر کسی به خاک ایران حمله کند، اول به او تیر می اندازیم. بعد که کشته شد ]...[ (تحقیق می کنیم ببینیم مسلمان است یا خیر. البته مدرس با طنز خاص خود، راه ساده ای را برای این تحقیق پیشنهاد می کند!!!). اگر مسلمان بود، بر او نماز می گزاریم و خاک می کنیم و اگر نه، بدون نماز میت او را خاک می کنیم. سیاست ما عین دیانت ماست.» حیف که در عوض، دیانت ما کاملا شبیه سیاست ما شده است. شیعی­گری­مان کجا رفته؟